Dagboek van een triagist: doorkomende tandjes en een bloedprop

03-09-2025 -

Het is 05:30 uur, zondagochtend, ergens in de verte hoor ik het geluid van de wekker. Is dat die van mij? Ja! Pff, is het alweer tijd?! Ik druk het alarm op mijn telefoon uit en stap gelijk uit bed.

Het hele huis is nog in diepe rust, maar hup! Kleren aan, make-uppie erop, broodjes smeren, snel wat eten en dan is het al 06:05 uur. Hoog tijd om in de auto te stappen. 

Samen met een paar andere collega’s ben ik een van de ‘ver reizenden’ onder ons, ik heb zeker 45 minuten nodig om op het werk te komen. 

Om 06:50 uur kom ik aan in Heerenveen, parkeer de auto en loop snel naar boven. Of nee, ik ga met de lift vandaag. Ik grijp een kop koffie (cappuccino, maat L, gemiddelde sterkte) mee uit de automaat en loop naar het TriageCenter van Dokterswacht. De plek waar alle medische spoedvragen in de avond, nacht en het weekend binnenkomen.

“Jullie mogen eruit!” roept mijn collega naar de nachtcollega’s, dat betekent dat wij, de ochtendploeg aan gaan.  Het is inmiddels 7.00 uur. De telefoon gaat gelijk al en ik neem op. “Goedemorgen, Dokterswacht Friesland, wat kan ik voor u doen?”

We zijn van start

De telefoontjes in het komende uur gaan alle kanten op. Ik spreek een oudere meneer die waarschijnlijk een bloedpropje in zijn hersenen heeft (waarvoor ik een ambulance stuur) en daarna iemand met een verstopt oor, die met mijn advies toch echt even tot morgen moet wachten. Het is niet dat ik hem niet wil helpen, maar klachten die kunnen wachten tot morgen, laten we in de spoeddienst ook bij morgen. Dan kan de eigen huisarts deze man helpen met zijn oor.

Om 08:00 uur komen er nog vier collega’s bij en zij nemen ook plaats achter een computer op ons TriageCenter. Dit geeft me een goed gevoel. Samen gaan we er deze dienst weer tegenaan. Want met een schuin oog naar de telefonische wachtrij is extra hulp van collega’s wel nodig.

Wachten

We hoeven er geen doekjes om te winden: soms is de wachtrij best wel lang. Als je met spoed medische zorg nodig hebt, kan het frustrerend en zelfs gevaarlijk zijn als je lang moet wachten.

En dat voel ik nog eens extra nu ik net 7 minuten en 49 seconden met een moeder van een kind met doorkomende tandjes heb gesproken. Met mijn advies over ijsjes, spenen in de vriezer en Dentinox van de drogist kan deze moeder weer vooruit.

Al is dit niet het soort gezondheidsvraag waar ik heel blij van word.

Begrijp me niet verkeerd, ik help haar heel graag.

Ik ben zelf moeder en weet hoe naar het is als je kindje pijn heeft. Maar als ik het volgende telefoontje opneem en ik spreek iemand die een hevige allergische reactie op een wespensteek heeft en daar kortademig van is, dan voelt een telefoontje over doorkomende tandjes echt als onnodig. Het is een vraag die je ook aan andere vaders of moeders kunt stellen.

Ik hoop niet dat mijn frustratie aan de andere kant van de lijn te merken is (al is dat soms lastig te verbergen), maar in deze tweestrijd zit ik eigenlijk altijd tijdens mijn dienst. Aan de ene kant wil ik iedereen helpen, maar ik weet ook dat de één mijn hulp nu harder nodig heeft dan de ander.

Rond 08:40 uur is de wachtrij alweer opgelopen tot 23 minuten. Zie daar maar eens snel de spoedgevallen uit te filteren…

Samenwerken

Ik vind het fijn dat we met een redelijk goede bezetting zijn vandaag, dit is de laatste jaren wel eens anders. Echt goede triagisten zijn moeilijk te vinden; deze baan is niet voor iedereen weggelegd. En dat bedenk ik mij op zondagochtend om 07:40 uur, haha!

Ah, daar komt de huisarts binnen. Het is die vriendelijke huisarts waar ik graag mee samenwerk, gezellig. De huisarts draait een dienst op het TriageCenter om ons als triagisten te helpen, te ondersteunen en alle adviezen die wij geven te checken en akkoord te geven. Wij triagisten zijn opgeleid om in te schatten hoeveel spoed iets heeft en samen met een huisarts zorgen we ervoor dat we zo zorgvuldig mogelijk ons werk doen. Samen zie en weet je meer. 
 
Om 09:00 uur komen er nog twee collega’s bij en één collega werkt vanuit huis een ochtendje mee. Heel fijn! Het voelt goed om dit met een team te doen. 
 
Eerst maar even pauze en nog een kop koffie: cappuccino, maat L, gemiddelde sterkte. 

Ik heb 10 minuten pauze, dus na even plassen, de koffie en een koekje uit mijn tas zet ik de headset op en doe ik mijn telefoon weer aan. Gauw werp ik een blik op de wachtrij op mijn scherm, 47 minuten. Jemig, wat is die wachtrij lang vandaag… Kan ik de échte spoedgevallen er snel genoeg uitpikken?

Geen tijd om over na te denken.
 
“Goedemorgen, Dokterswacht Friesland, wat kan ik voor u doen?” 

.. en door!

Voor je het weet, ben je 34 telefoontjes en een ochtend verder. Het is 12:20 uur, tijd om te checken of alle taken afgehandeld zijn, in het systeem te lezen wat de patiënten die op consult zijn geweest uiteindelijk voor diagnose kregen of waar de huisarts met de visiteauto geweest is.

Dit doe ik vooral om van te leren en dit mee te nemen voor een volgende dienst. En uiteraard nog even met de huisarts kort te sluiten of er nog wat bijzonders is met ‘mijn’ patiënten.

Niks, alles afgehandeld. Mooi, dan kan ik met een gerust hart naar huis, want om 12:30 uur zijn er weer vier nieuwe collega’s binnengekomen om de patiënten goed te helpen. Succes allemaal, tot morgen!

Ik pak mijn tas, loop naar beneden en start de auto. Heerlijk om nog even drie kwartier naar huis te rijden met de radio aan. Alles wat ik vandaag gehoord heb, passeert nog even in mijn hoofd en als ik thuis de oprit op rijd, is mijn hoofd weer leeg en kan het gezinsleven beginnen. Eerst de was maar eens ophangen… “Hallo jongens, wat zijn jullie leuk buiten aan het spelen!” 

Retour à l'aperçu